the Soog

‘Lauraa!!!’ ze hoort me niet en slaat samen met alexa de bocht om. Even kijk ik keen moment twijfelend om me heen, maar haal m’n schouders op en loop vrolijk verder. Als een losgelaten Nederlander stap ik door de bedompte steegjes van een van de beste Soog markets in Omdurman. De straatjes zijn gevuld met tafeltjes die overladen zijn met cosmetica, prachtige appels, overheerlijke dadels, nutteloze pannen en kleurige sjaals, en bij elk van deze tafeltjes staat een vrolijk lachende Sudanees die me met zijn beste engels welkom heet in Sudan. Uiteraard wil men weten waar ik vandaan kom, en op het moment dat ze mijn ware aard ontdekken krullen de mondhoeken nog verder om hoog. ‘Ajax, tamam, tamam’.

Hier en daar knoop ik gesprekjes aan, in hoeverre dat gaat met hun gebrekkige engels en mijn nog heviger afwezig zijnde arabische talenknobbel. Waar men in Suriname vraagt ‘wie is je vader en wie is je moeder’ gaan alle converstaties hier gepaard met drie vragen: 1. Hello, welcome, what is your name? 2. Where are you from? 3. What do you think about Sudan? Ik antwoord beleefd en zeg dat ik het weer prima vind en het land ontzettend mooi. Een durfal stelde zelfs voor om met me mee naar Nederland te gaan om daar te trouwen en kinderen te krijgen, maar dit offer heb ik vriendelijk toch dringend afgeslagen.

Het hierbovenstaande is een van de vele gelukkige momenten die ik hier meemaak. Elke dag is een feestje, en elke dag is weer anders. Soms begint de dag met een lecture en eindigt die met een dansfestijn, de volgende morgen kunnen we met onze witten jassen in het ziekenhuis staan om de dag af te sluiten met gezellig nakletsen in ons tuintje.

Onze universiteitsdagen zitten er bijna op. De afgelopen twee weken zijn als een razende aan me voorbij gegaan en nu staan we aan de vooravond van waar dit hele project eigenlijk om draait, de ‘medische missie’. Het idee is dat wij, de buitenlanders, samen met een hele kliek Sudanese studenten ons overleveren aan een buschauffeur die ons, zo goed en zo kwaad als het gaat, via de nog enigsinds begaanbare wegen naar ‘the rural area’ moet brengen. Daar aangekomen gaan we een aantal dagen naar omliggende dorpjes om mensen van hun enge tropische ziektes af te helpen.

Ik krabbel alles neer wat ik hier meemaak, want het is te veel om te onthouden. Maar om het over te zetten op het digitale net lukt me niet. Dus bij deze nodig ik mezelf bij diegene die het leuk vinden uit, om alles nog eens in geuren en kleuren na te vertellen onder het genot van een kop thee en misschien een nederlandse boterham met kaas…

Heel veel liefs,

Sanne