Epiloog
Door: Sanne
Blijf op de hoogte en volg Sanne
02 Mei 2011 | Maleisië, Kuala Lumpur
EPILOOG
Wederom volgden Aletta en ik 'the road less travelled', dit maal in het zuiden waar de rivier Mekong helemaal vanuit Tibet naar de Delta toestroomt om op het laatst de Vietnamezen te voorzien van intens groene rijstvelden, sappige mango's en gezonde vette vis. Hele dorpen en markten dobberen op het water waar de mensen uit de fishing villages hun marktwaar op de floating markets overhevelen aan de locals op roeibootjes.
We sprongen achterop de brommer bij Phat en zijn neven die met ons achterop over de B-wegen dieper de Delta in zoefden. De attente man had zelfs een verjaardagstaart voor Aletta besteld met haar naam in rode letters en 23-kaarsjes bovenop.
Na dit tweedaagse festijn lieten we de mannen achter en kropen we op de achterbank van een zweterige local bus richting de grens met Cambodja. Onze laatste dagen samen spendeerden we zwaaiend naar enthousiaste kinderen en glimlachend naar tandenloze rimpelige vrouwtjes. Het was een mooi einde in een mooi land.
Ik kan nu zowaar zeggen dat ik heel Vietnam van boven tot onder gezien, geproeft en geroken heb. Het eten was genieten, te taal onmogelijk, de currency verwarrend, het weer heerlijk, de geschiedenis afschuwelijk interessant, de mensen fascinerend en het landschap wonderschoon.
Aletta is met de noorderzon Cambodja in vertrokken en ik pruttelde in een lokaal busje, gezeteld tussen de chauffeur en een wagenzieke vietnamees terug naar Good Old Saigon. Daar zat ik op een van mijn laatste avonden in een parkje aan de Saigon rivier. De zon was al lang en breed onder maar de avond was warm en de straten vol met Vietnamezen. Om klokslag 9 uur begon er aan de overkant een episch mooi vuurwerkspectakel met mij op de eerste rij! Het voelde als een speciaal afscheid van Vietnam, van mij, van mijn reis. (het was een feest voor het herenigen van Noord en zuid..)
Zo kwam uiteindelijk de dag die nooit zou komen, de terug naar het 'normaal', de 'happily ever after'...
ACKNOWLEDGMENTS
Many thanks go out to a whole bunch of people,
to start with Hanne, who during a very boring lecture initiated my enthousiasm for the idea of this trip.
To Basil, Uncle, Yousif, Biko, Mosab, Gafar, System, Ali, Asim, Samir, Mohsen, Tishim, Timo and all the other STEP'ers who made me live and laugh like never before.
To miss Mirghani, who worried so much she wanted me to stay and be her daughter (in law).
To Sajid, who made me stay in India and to Mira who 'made my stay' in India.
To Hom who bought us delicious massala chi every Tuesday, and his team who rushed around to feed us and give us a roof over head.
To the orphans and the monks who put a smile on my face everyday.
To my dear Oma G who kept the whole family updated, my lovely grandparents who are proud as never before and my grandfather and Henny who were so kind to worry about my political views and 'keeping my head on my shoulders'.
To my siblings, Tara, Thomas and Sanne, for being my siblings.
To all the people I didn't mention but I dearly care about and who unconsciously contributed to the extraordinary trip I made.
Of course to Aletta who came with me flogging off on our unforgettable journey into this beautiful world.
To the people who were my friend for 24 hours and they who are there now for life.
And finally but immensely, they who conceived, raised, loved me, let me go, my mum and dad.
Thank you!
Love,
Sanne
Wederom volgden Aletta en ik 'the road less travelled', dit maal in het zuiden waar de rivier Mekong helemaal vanuit Tibet naar de Delta toestroomt om op het laatst de Vietnamezen te voorzien van intens groene rijstvelden, sappige mango's en gezonde vette vis. Hele dorpen en markten dobberen op het water waar de mensen uit de fishing villages hun marktwaar op de floating markets overhevelen aan de locals op roeibootjes.
We sprongen achterop de brommer bij Phat en zijn neven die met ons achterop over de B-wegen dieper de Delta in zoefden. De attente man had zelfs een verjaardagstaart voor Aletta besteld met haar naam in rode letters en 23-kaarsjes bovenop.
Na dit tweedaagse festijn lieten we de mannen achter en kropen we op de achterbank van een zweterige local bus richting de grens met Cambodja. Onze laatste dagen samen spendeerden we zwaaiend naar enthousiaste kinderen en glimlachend naar tandenloze rimpelige vrouwtjes. Het was een mooi einde in een mooi land.
Ik kan nu zowaar zeggen dat ik heel Vietnam van boven tot onder gezien, geproeft en geroken heb. Het eten was genieten, te taal onmogelijk, de currency verwarrend, het weer heerlijk, de geschiedenis afschuwelijk interessant, de mensen fascinerend en het landschap wonderschoon.
Aletta is met de noorderzon Cambodja in vertrokken en ik pruttelde in een lokaal busje, gezeteld tussen de chauffeur en een wagenzieke vietnamees terug naar Good Old Saigon. Daar zat ik op een van mijn laatste avonden in een parkje aan de Saigon rivier. De zon was al lang en breed onder maar de avond was warm en de straten vol met Vietnamezen. Om klokslag 9 uur begon er aan de overkant een episch mooi vuurwerkspectakel met mij op de eerste rij! Het voelde als een speciaal afscheid van Vietnam, van mij, van mijn reis. (het was een feest voor het herenigen van Noord en zuid..)
Zo kwam uiteindelijk de dag die nooit zou komen, de terug naar het 'normaal', de 'happily ever after'...
ACKNOWLEDGMENTS
Many thanks go out to a whole bunch of people,
to start with Hanne, who during a very boring lecture initiated my enthousiasm for the idea of this trip.
To Basil, Uncle, Yousif, Biko, Mosab, Gafar, System, Ali, Asim, Samir, Mohsen, Tishim, Timo and all the other STEP'ers who made me live and laugh like never before.
To miss Mirghani, who worried so much she wanted me to stay and be her daughter (in law).
To Sajid, who made me stay in India and to Mira who 'made my stay' in India.
To Hom who bought us delicious massala chi every Tuesday, and his team who rushed around to feed us and give us a roof over head.
To the orphans and the monks who put a smile on my face everyday.
To my dear Oma G who kept the whole family updated, my lovely grandparents who are proud as never before and my grandfather and Henny who were so kind to worry about my political views and 'keeping my head on my shoulders'.
To my siblings, Tara, Thomas and Sanne, for being my siblings.
To all the people I didn't mention but I dearly care about and who unconsciously contributed to the extraordinary trip I made.
Of course to Aletta who came with me flogging off on our unforgettable journey into this beautiful world.
To the people who were my friend for 24 hours and they who are there now for life.
And finally but immensely, they who conceived, raised, loved me, let me go, my mum and dad.
Thank you!
Love,
Sanne
-
02 Mei 2011 - 13:07
Pauline:
Lieve San,
Ik ben supertrots op je!!
Hoop dat je een veilige terugreis hebt en we gaan elkaar heeeeel snel weer zien!
Liefs en kus, Pauline. -
02 Mei 2011 - 14:10
Laura:
beautifully said San!
Kiss! -
02 Mei 2011 - 16:08
Meino:
Shit, this is moment the fun stops and the awfull reality will be at end of this flight with an airplane. No worry, we'll be here! -
02 Mei 2011 - 16:18
Mama:
Ik wil jou ook bedanken dat jij mijn dochter bent! Tot morgen -
02 Mei 2011 - 17:06
Anneke:
Welkom thuis wereldreizigster.
Ik heb genoten van je verhalen en schrijfstijl. En jij hebt genoten dit kan niemand je meer afpakken.
Anneke Zwaan -
02 Mei 2011 - 17:57
Peter Sandra & Kids:
Lieve Sanne! Weer een mooi verhaal... Jij hebt enorm genoten van de reis, wij heel erg van je verhalen maar we zijn ook heel blij dat je morgen weer terug bent :-) We hebben je allemaal gemist. Dikke kus -
02 Mei 2011 - 18:22
Oma G:
Ik ben blij dat je thuiskomt, het heeft mij lang genoeg geduurd! -
02 Mei 2011 - 18:37
Opa En Oma Jongma:
wat geweldig wat je allemaal hebt beleefd maar fijn dat je weer thuis komt. liefs opa en oma j -
02 Mei 2011 - 18:49
Bianca:
Sanne! Je bent al bijna terug wat een ervaringen heb je opgedaan zeg! Heerlijk om elke keer je verhalen te lezen! Hopelijk kan je nog even nagenieten hier met al je mooie foto's en herinneringen! Tot ziens! ;). Liefs -
03 Mei 2011 - 06:34
Roos:
Als ik het allemaal goed begrijp kom je vandaag weer thuis. Jou en jullie verhalen nalezend heb ik bijna spijt dat ik niet ook een tussenjaar heb genomen. - Bijna - want ik denk dat mijn angst voor de wereld op dit moment nog ietsjes te groot is om mee te zijn gegaan (jammer!!!!).
Volgende week ben ik ook weer even in Nederland :-) denk jij ook dat er een dikke knuffel af kan op dat moment? Ikkes wel! :-D
kus, Roos -
03 Mei 2011 - 16:08
Moos:
Goeie film! like!! ;)
-
03 Mei 2011 - 17:22
Daan:
Een einde aan je mooie verhalen over je reis.... jammer! Maar het goede nieuws is; zaterdag drinken we thee en kan ik je weer een dikke knuffel geven!!! =)
Besef nu je terug bent en ik je vanmiddag heb gesproken pas echt hoe erg ik je gemist heb.... Zoen! -
04 Mei 2011 - 08:38
Helena:
Welkom terug, Sanne!!
Liefs -
06 Mei 2011 - 19:06
Ellie Boot:
Mooi en ontroerend slot van een heel lezenswaardig verslag. Jammer dat je verhalen zijn afgelopen! Misschien een idee om ze met foto's en al te bundelen?
Alle goeds met acclimatiseren en met genieten van het 'gewone'!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
