Zon, zee.. waar is het strand?

Ik heb alle posities geprobeerd, maar ik kan de slaap niet vatten. Vanuit mijn ooghoeken flitsen afrikaanse taferelen aan mij voorbij; Rondzwervende kamelen, twee mannen op een karretje achter een ezel, een jongetje die zijn geiten hoedt. De bus zoeft voort tussen de oneindig strekkende zandvlaktes terwijl mijn Sudanese maat naast mij zijn ogen van de binnenkant aan het bekijken is. Om de paar uur komt er een man de bus binnenstormen die regelrecht met vaste tred naar mij toe stapt en in het arabisch tegen me begint te praten. Het feit dat ik de enige blanke ben en waarschijnlijk helemaal niets van zijn relaas versta lijkt hem weinig deren. Paspoort en permissie, jallah jallah (en snel een beetje).

Ik ben op mijn retour van mijn vakantie in mijn vakantie. Samen met Kristel (een ander Nederlands meisje)en Biko, had ik mezelf in een 12 uur durende busrit geplaatst om het leven in Port-Sudan eens gade te slaan. Naar men zei was het een pracht plaats, en zeker een bezoekje waard. Kristel en ik hadden al wolkjes boven onze hoofden zweven waarin we over een mooi strand aan een azuur blauwe zee liepen, maar niets was minder waar. Naast het feit dat het een en al haven is in Port-Sudan, is het ook nog eens sterk vervuild met alle troep die men van zich afgooit en om het nog ingewikkelder te maken, wij blanke meiden moeten een permissie hebben om te mogen zwemmen. SPLASH zei onze droombubbel. Niet getreurd en vol goede moed regelden we weer een andere permissie om Port-Sudan te mogen verlaten naar een plaatsje 30 km te Noorden tegen de Egyptische grens om daar te gaan snorkelen. We hadden al onze laastste Sudanese Ponden bijeen geraapt en verkneukelden ons over het idee dat we meer dan alleen onze grote teen in de rode zee zouden gaan dompelen.

Diezelfde avond legde ik mijzelf op een oor toen ik onsmakelijke geluiden vanuit de badkamer hoorde komen. Kristel had alle inhoud van haar ingewanden in de plee gedeponeerd (details daar gelaten) en zou hier de komende 15 uur mee doorgaan. Geen strand, geen zee, geen snorkel op m’n hoofd, maar een kijkje in een perifeer Sudanees ziekenhuis, naar hoe ze de ene naald na de andere Kristels aderen in staken om bloed af te nemen al dan niet haar van vocht te voorzien zonder enige vorm van communicatie. De communicatieles: ‘ hoe om te gaan met een niet arabisch sprekende allochtoon’ moet hier nog uitgevonden worden.

En hier zit ik dan weer, in een bus waarbij mijn knieschijven worden verpulverd en mijn stuitbeen het moet ontzien, opweg naar Khartoum.

Het was leuk, voor nu en nog eens.