Blauwe mannen, pannekoeken en latijn met bonen.

Had ik jullie toch bijna onthouden van het oerspannende omvallende schoorsteen verhaal. Niet echt oerspannend meer nu de climax uit het verhaal weg is, maar toch. We hadden een wiebelende toren van pisa op het dak staan, het zij iet wat kleiner en geen architectueel hoogstandje maar hij wiebelde, zo erg zelfs dat we het huis moesten verlaten en niet terug mochten komen voor de volgende dag rond een uur of twaalf. Mijn fantasie heeft al een heel verhaal klaar hoe we als zwerfers op straat sliepen in een kartonnen doos en om eten moesten bedelen omdat lisa haar portomonnee vergeten was, maar de harde, of eigenlijk zeer zachte waarheid was dat we bij Alan onderdoken en ik in zijn fijne tweepersoonslogeerbed mocht slapen.

Twee weekenden geleden, waarvan ik dacht dat het verraad van mijn jeugd zou worden – wat heel erg mee viel want ik ben nog steeds negen‘tien’ – was toch wel heel erg leuk! Ik mis nog altijd ‘the excitement’ die mij om 6 uur s’ochtends wekte toen ik vijf was omdat ik vooral nieuwschierig was naar de cadeautjes die ik open mocht maken tussen mijn slaperige vader en moeder in die mij nog maar net tot 8 uur in mijn bed hadden kunnen laten liggen. Maar deze verjaardag ging er ook wel mee door. S’ochtends at ik met m’n au-pair vriendinnen chocoalde taart en thee in een cafeetje en s’avonds kwam Tara langs (door Freddie uit gesproken als Tada, hij werd meteen blij met twee sanne’s om hem heen, tjah…. wie niet??!! =p )
De familie hier, of liever gezegd het bij elkaar geraapte zooitje, nam ons mee uit eten bij de italiaan wat natuurlijk uitermate gezellig was! En nu heb ik zojuist met zoveel mogelijk woorden mijn verjaardag weten te omschrijven. =) Iedereen heel erg bedankt voor de kaartjes, brieven, sms’jes, telefoontjes en meeltjes. De vraag is, waar vier ik volgend jaar mijn verjaardag?! Jullie zijn uitgenodigd! =p

Nu heb ik dan geen foto van mooie natuurlandschappen maar ik sta wel met een echte ‘blueman’ op de foto! Ha! Drie mannen, blauwer dan de blauwste smurf op aarde, die een gigantisch humoristische show hebben opgezet! Hilarisch is nog zacht uit gedrukt! Op school hebben we wel eens een wedstrijd ‘de meeste spekjes in mond stouwen’ gehad maar deze mannen slaan echt alles! Popcorn knarsen, ritmes trommelen en muziek creeeren uit afvoerbuizen, ze draaien hun hand er niet voor om! Overrompeld door hun kunsten, sta ik met een van hen, tara en een onbedwingbare grijns op de foto...

De volgende dag hebben we onze engelsen laten kennis maken met onze pannekoekbakkusnten, geleerd van onze one-and-only oma jongma! Hier eten ze 1x per jaar pannekoeken op pannekoekendag, rare mensen. Gelukkig konden ze ons baksels wel waarderen en dat is maar goed ook, want er waren meer dan 2 pakken mix mee overgevlogen!

Tussen dit bezoek en mijn volgende gast kreeg ik ook nog post vanuit Camebridge dat ik toch maar was geslaagd voor mijn Proficiency Exam en wel met een echte C. Dat zou dus zijn tussen de 6.0 en 7.4, maar om mijn eigenlijke percentage erbij te zetten hadden de drukke baasjes op het nakijk instituut weer geen tijd voor! Having said that, na 5 maanden Engeland, snap ik nog bar weinig van hun cijfersysteem, laat staan hun schoolsyteem! Maar laten we het erop houden dat ik geslaagd ben! Hoera!

Mijn verhalen gaan nu steeds meer lijken op opsommingen van stoere Nederlanders die langs kwamen om Freddie een handje te geven. Natuurlijk niet een geheel realistich beeld, maar daaruit bestaan wel veel van mij leuke momenten! Hoewel mijn weekend met roos qua gebeurtenissen veel op dat van met tara lijkt (behalve dat het weer zijn engelse best deed, we naar het toneelstuk ‘39 steps’ zijn geweest en gezonde spinazie pasta hebben gekookt ipv pannekoeken) is het toch altijd weer anders. Deze half Belg, half Nederlander heeft me twee keer laten winnen met bonen (voor de boners onder ons) en om onze of liever gezegd haar goede latijn prestaties nog eens boven te halen, liepen we de National Galarie binnen waar de latijnse zinnen je om de oren vliegen. Met spijt moet ik bekennen dat ik het onbewust zo diep had weg gestopt dat ik niet veel meer kon uit kramen dan: hij / zij is...’ Laten we vooral hopen dat meneer Biermans dit niet leest. Wel mag ik dan weer trots zijn op mijn herinneringen aan kcv die opborrelden bij verschillende verhalende schilderijen, hoewel trots op kcv misschien niet de beste combinatie is. Anyway, we had a wonderfull time!

Wist je dat.....
- Kevin (de man die in de kamer naast mij slaapt) opweg is om tim en mark een bezoekje te brengen in Nieuw Zeeland?
- De foto met de blueman en andere later komen omdat tara ze nog in haar bezit heeft
- The builders nog steeds hard hun best doen om mij elke ochtend m’n bed uit te trillen of te zingen.?
- Er al bijna een hele nieuwe zolder bij gebouwd is, inclusief badkamer en kantoorgedeelte?
- We hier in Londen al twee dagen, zeg maar gerust ochtenden, sneeuw hebben gehad! en onze sneeuwpop al bijna op een sneeuwpop leek!
- Freddie heel goed is in vingerverfen, cake’jes bakken en rotzooi creeeren?
- Thomas 3 maart langs komt om een potje met Freddie te voetballen?
- ‘Music and Lyriks’ een leuke film is?
- Ze hier in Engeland jaloers zijn op de Nederlandse kinderen/jongeren die volgens onderzoeken de beste jeugd hebben van de 21 swerelds rijkste landen en Engeland helemaal onderaan staat?
- Het al heel laat is en ik morgen naar mijn naakte-mensen-teken-cursus moet?!

Heel veel liefs

Uit London

Sanne...

In het teken van ‘ik weet nog niet precies wat ik wil met de rest van mij leven maar ben wel heel nieuwschierig’ hier een gedicht:

Toekomst

Kon ik maar voor even
een kijkje in de toekomst nemen
even zien hoe het me zal vergaan,
kon ik maar voor even
de grote Sanne zien
opgegroeid in haar bestaan.

Even kijken naar de materie
die zij om zich heeft vergaard
wat allemaal niet valt te bevatten,
even kijken naar haar geluk
dat zij nu heeft op gespaard
een sprankeltje hoef ik maar te vatten.

Voor even kijken maar
zodat ik vol goede moed
nu verder met mijn leven kan gaan,
voor even kijken maar
zodat ik weet dat zij later terug denken zal
‘wat heb ik dat toch goed gedaan’