Het leven van een georganiseerde chaoot.

Iets waar veel jongeren, of eigenlijk adolecenten zoals ik mezelf ookwel wil noemen, een hekel aan hebben is de angst ooit in een routine te gaan leven. Lekker naief blijf ikzelf geloven dat ik routine zal blijven ontwijken of doorbreken. In ieder geval dit jaar met bezoeken van doorgewinterde hollanders op wie ik hopelijk een beetje van mijn liefde voor London kan overbrengen.

Kerst was een van deze fijne doorbraken die ik deze keer met mijn geliefde nieuwe familie mocht vieren. In plaats van een grote familie en chaos was het nu een kleinere met chaos en cadeautjes. Een combinatie van engelse en noorweegse invloeden bracht mij op kerstavond samen met oma, Lisa en PJ, oom en tante, twee neven van 20 en freddie niet te vergeten, eend etend met rijstpudding als toetje waar een almond in zat. Met het debiele kroontje uit de cracker op onze hoofd begon ieder als een gek aan zijn overheerlijke dessert om maar de geluksvogel te zijn die de noot vindt om een hippe dan wel nuttige prijs te ontvangen. Na de verzadiging van onze magen openden we onze cadeautjes te gelijk (ik blijf erbij dat ik sinterklaas prefereer) en bleven allemaal logeren bij oma Helen.
De volgende vreselijk vroege ochend vertrokken Lisa, kleine fred en ik erop uit om Fred senior, ookwel bekend als opa, te bezoeken. De rest van mijn overige kerstdagen heb ik in zijn knusse huisje doorgebracht; de resterende cadeautjes van Freddie werden geopend en veel televisie werd er gekeken; laten we zeggen dat ik nog nooit zo’n rustige en vredige kerst heb bijgewoond.

Stiekem keek ik vooral uit naar het volgende evenement: oud en nieuw!! Omdat deze rare engelsen hun vuurwerk op 5 november al afsteken, hebben ze hier niet echt een traditie rond dit festijn. Vandaar dat mijn dierbare Hans, Berry, Nathalie en Moos zich inzetten om mij te vermaken tijdens mijn tijden van mogelijke eenzaamheid. Het is toch een feit dat de meeste zelfmoorden worden gepleegd rond de feestdagen. Concludeer hier vooral niet uit dat ik in een staat van depressie verkeer want niets is minder waar!
De eerste avond bevonden wij ons boven in de Burger King - nathalie’s nieuwe lievelings restaurant – bij het raam mensen kijkend met af en toe een hap hamburger er tussen door. ‘He, daar loopt koos tompe!’ kirde nathalie voor de grap. Hoe ze dat van boven kon zien, geen idee maar voordat ik enige seconde had om daar over na te denken stond moos op z’n stoel te springen, ‘HET IS HEM ECHT!’ Wat doet zo’n man in de burger king? Maar onze degelijke Nederlandse opvoeding weer hield ons ervan om hem op de schouder te tikken en in het boerse nederlands dat we beheersen weg te kletsen.
De volgende dagen brachten we onder andere door in de TopShop, het Aquarium, Covent Garden, AbbeyRoad, Chicagomusicaltheater en de Tate Modern met als hoogte punt het vuurwerk van de London Eye! Een spectaculair spectakel van tien minuten, waarbij waarschijnlijk een vermogen aan vuurwerk is uitgegeven, wat normaal in heel hoevelaken wordt besteed.
Om klokslag twaalf uur had ik het gevoel dat mijn dag niet meer stuk kon! Rozige gelukzaligheid overviel mij, totdat ik thuis terug in de realiteit werd gezet. Er was ingebroken waarbij mijn spaargeld op wonderbaarlijke manier verdwenen was! Om half vijf s’ochtends wanneer elk normaal mens graag in bed wil liggen, zaten wij met z’n alle op de trap te trillen, bang dat er nog iemand in het huis zou zijn, omdat ene M Blom een lichtje niet goed had uitgedaan, waardoor het weer aansprong. Na een grondige inspectie van het huis met ons pure CSI-instinct konden we onze lichamen te rusten leggen. Gelukkig brak de dag snel aan en was alle spanning min of meer voorbij. Tussen een en drie uur (p.m.) werden alle slaaphoofden wakker, en na nog twee uur vertrokken we met z’n allen voor het laatste avondmaal. Het weekend met veel grapjes, lachen en knuffelen was over.

Na deze jaarwisseling was het weer tijd voor veranderingen. De cursus engels is ingewisseld voor portret schilderen en life drawing –lees: ‘naakte mensen tekenen’. In het eerste deel ben ik omringd door opa’s en oma’s die of steeds over de tweede wereld oorlog beginnen waarbij ze in Nederland gestationeerd waren of alle plaatsen proberen te beschrijven waar ze ooit in ons landje geweest zijn, en het tweede deel bestaat uit allemaal vrouwen van veertig die ‘weer eens wat nieuws willen’ en ‘lekker roddelen’. Nu ben ik nog verder uit de jongste dan ik al was, maar geef mij een blaadje en een potlood en ik vermaak me prima!
Als afwisseling aan deze kunstzinnige uitspattingen werk ik op de woensdag aan mijn culturele kant! Samen met Janna, de zweedse schone ja, struin ik door de enorme hallen van het Brittisch Museum om daar de historie van alle continenten in mij op te nemen. Zo heb ik al echte mummies, de discuswerper uit het kcv boek en alle boeddha’s uit china kunnen aanschouwen. Het gaafste vond ik de boom gemaakt uit ingeleverde wapens uit Afrika.

Gelijk na mijn eerste week der veranderingen stonden Agnes en Daan op het perron. En ook met hun ben ik heel London door geweest. We zijn naar Perfume de film over de moordenaar geweest, waar daan bij in slaap viel, heel vreemd. We hebben over de towerbrigde gewandeld, boekjes voorgelezen met freddie op schoot, waarbij agnes zwichte voor het jongetje met de blonde haren, camden town doorgelopen waarbij ik nu zo ongeveer elke schoenenwinkel van binnen heb kunnen aanschouwen, een hippe musical bekeken en vooral veel in de tube zitten bij kletsen. Net als elk bezoek ging deze weer veel te snel voorbij. Gelukkig ben ik weer op de hoogte hoe de bloemetjes in Nederland erbij staan!

De tijd gaat hier langzaam en snel te gelijk. En het liefst zou ik in alle buitenlanden, net als de andere waarbenjij.nu’ers, tegelijk zijn. Maar Freddie, die mij ook wel ‘zijn sanne’ noemt, houdt me bezig met poepluiers, praatjes over tank engines, springen, lachen, huilen en alles wat daarmee gepaard gaat. Dus ik ben hier voorlopig nog niet uit geleefd!
Maar voordat er weer weken voorbij gaan zonder een bericht uit London, zeg ik u hierbij gedag en zal ik pas weer een bericht plaatsen wanneer ik kan zeggen dat ik negentien jaren oud ben!

Gedag!! =)

Sanne