Het definitieve einde?

Na een maand tussen de windmolens in dit toch wel zeer platte land heb ik eindelijk de tijd gevonden om toch mijn verhaal tot een mooi einde te brengen!

Om te beginnen met het Wimbledon verhaal, Lisa had een kaartje bemachtigd en zou de ochtend gaan en ik de middag. Ik bereidde me voor op een binnen komst op number 1 court waar Roger Federer het duel zou aangaan met een tegenspeler die waarschijnlijk op z’n benen stond te trillen van angst. Maar net toen ik het tennis paleis waar 11 maanden per jaar wordt verbouwd, wilde binnen lopen begon het te spatten. Ach, 10 minuutjes regen, we zijn niet van suiker! Maar de 10 minuutjes werd een half uur, wat veranderde in een uur en na een bakje aardbeien en een slokje pimm’s en nog anderhalf uur wachten vertelden ze ons dat de tennissers hun spel tot morgen zouden uitstellen. Ik heb de regenachtige en gemoedelijke sfeer duidelijk geproefd alleen geen tennisbal gezien…

1 juli vertrok mijn beste maatje Janna terug naar haar Zweden. De dag ervoor waren we samen per ongeluk op de gay-pride beland, aten we s’avonds met onze andere vrienden een raar Zweeds prutje met banaan en spekjes en keken we shrek 3. De dag erna was ze als wolken voor het waterige zonnetje verdwenen. Ik kon haar niet meer bellen om te zeggen: kom wat zullen we doen, jij mag kiezen eerst wat drinken en film kijken in de bios of het centrum in en naar een of ander hip museum.

Gelukkig was ik niet verloren en had ik mijn eigen bezigheids therapie die bestond uit onder andere kleine Fred. Hij had namelijk nog nooit in een zwembad gezwommen dus ik nam hem mee naar de dichtstbijzijnde. Ik ben er van overtuigd dat elk degelijk zwembad in Nederland een kleuterbadje heeft maar dit zwembad had alleen maar een baby bad waar ik tot m’n navel in het water stond en Freddie die van de rand sprong moest opvangen omdat hij anders zou verzuipen. Alle moeders die hun baby’s op hun rug in het water lieten drijven verlieten snel het bad toen mijn grote oproer kraaier tot zijn vreugde ontdekte wat voor het golven het creëerde als hij het bad in sprong.
Verder nam Lisa me mee naar de Hamptoncourt flowershow. (ik ben ervan overtuigd dat met de levensjaren ook de interesse in boompjes, bloemetjes en plantjes groeit.) Sofie sleepte me mee naar Madame Tussaud, waar na een uur durende rij, alle filmsterren, geleerden, koninginnen en sportatleten me vriendelijk toelachten.
En als laatste was er nog Petra die me meenam naar onze favo spot in London: camden town!!!!!

Dan waren er ook nog de laatste Art lessen! Bij pottery moest ik afscheid nemen van de aardige ‘ladies’. De jongens die de potten bakken hadden nog twee van m’n mooiste potten gebroken, maar ja hoe kun je nu boos worden op van die leuke Engelse knapen die elke me elke dinsdag morgen weer ‘goodmorning’ wensten als ik vol goede moed weer aan m’n pot ging kleien!
Bij mijn life-drawing course waren er allemaal vrouwen (een slag jonger dan bij pottery) die hun kinderen hadden met zomervakantie en per ongeluk waren vergeten af te zeggen. Daar zat ik op m’n krukje met m’n ezel, een papiertje, m’n houtskooltje en m’n mannelijke privé model! Dus…

Na nog drie keer afscheid nemen (van Sofie en Petra die terug naar Hongarije waren gegaan en van Portland in Dorset). Was het tijd voor mij om maar eens mijn verre vriend in Estland op te zoeken! Samen met tien anderen belandde ik in Viljandi, het hoevelaken van Estland bij ons aller Moos!! We sliepen op een etage, waar normaliter minder begaafde mensen bezigheidstherapie hadden met Moos. Onze slaapzakken lagen verspreid over het muziek lokaal en in de keuken waar limonade uit het plafond lekte hoorde je vaak wat mooie tonen vanuit het traporgel rond de hoek. De vakantie begon met een weekend vol Estse volksmuziek waarop ik ook nog gevolksdanst heb met de lokale en nationale Estse bevolking. Eerst samen met Marieke deden we een poging tot. Al snel kwamen we er een beetje in en moesten we ons mengen met de rest. Ik kwam naast een blonde sterke knaap te staan die me in zijn gebrekkige Engels wist te vertellen: we gaan NU de polka dansen. En voor ik het wist vloog ik half de lucht door.
Het actieve toeristen begon in het tweede weekend, in Helsinki! De barre tocht per boot naar de overkant van de Oostzee hadden we met onze slaaptekortsymptomen nog maar net overleefd. Maar in de Finse hoofdstad was er geen tijd om te treuzelen aangezien we de stad in twee halve dagen moesten doorstruinen. Hoogtepunten? De gezellige Mexicaan en het Modern-Art-museum. Terug op het begin punt in Viljandi konden we het natuurlijk niet bij één avontuur houden. Na alle spannende verhalen van Moos z’n manier van voortbewegen, ging ik met mijn ‘liftmattie’ Aletta met de duim omhoog langs de weg staan. Zo hebben we Tartu en Pärnu met respectievelijk het leuke dorpje met de schommelkroeg en het fijne strand bezocht.
Het laatste avondmaal hielden we in ‘het’ restaurant van Viljandi waar sommigen onder ons een stukje kangaroe naar binnen hebben gewerkt. Deze proteïnen waren wel nodig want de weg terug naar Talinn, waar we de nacht zouden doorbrengen voordat we het vliegtuig zouden betreden, zou een hevige strijd worden tussen de ‘lifters’ en de ‘bussers’. Ik mag met genoegen vertellen dat aletta en ik als eerste in het leuke stadje Talinn aankwamen waar midden in de zomer dikke wollen winter truien werden verkocht.

Terug in London nam Freddie zijn nieuw door mij gegeven skippybal gretig ter hand, of eigenlijk ter voet want hij wilde er alleen mee voetballen. In de paar dagen erna dat ik er was, zijn we naar een enorme boerderij geweest waar je zelf je groenten en fruit mocht plukken, hartstikke leuk met al die londenaren die nog nooit op een boerderij waren geweest! En de dag voor mijn vertrek voor mijn vakantie in Nederland bezochten we nog snel even de bruiloft van Lee en Sofie (Alan’s zoon). Freddie in zijn netste pakkie en Lisa en ik in onze rokken gingen we op weg naar het grote kasteel-hotel waar het feest vol op aan de gang was. Lee had een contract met the BBC, hij moest in een maand zijn eigen bruiloft organiseren zonder in dezelfde maand contact te hebben met Sofie. Met al het geld dat hij daarvoor kreeg heeft hij er toch wel een knal fuif van weten te maken!

Mijn week vakantie in Nederland bestond uit slapen, eten, ademen en niets doen met een paar tentjes en gegadigden in Callantsoog. De enige vorm van activiteit die werd verricht was als we naar het strand wandelden een duik namen in het zwembad of actief een potje gingen party&co’en. En niet te vergeten het springkussen voor mensen onder de 10 waar we op en neer stuiterden alsof ons leven ervan af hing! En het leven van de kleine kinderen die nog eens 10 meter hoger dan wijzelf de lucht in werden gelanceerd. Maar ondanks het niet geheel gewenste weer was de week toch weer één om niet te vergeten!

Ik moet toegeven toen ik voor het hierboven beschreven weekje in het vliegtuig zat, ik me dood ergerde aan alle Nederlanders om me heen. En ook vanuit de auto was het Nederlandse landschap niet om aan te zien. Het afgelopen jaar had ik alles opgemerkt wat in onze Lage Landen was geproduceerd en zelfs trots geweest op onze presentaties van het een of ander maar het kon toen allemaal even niet meer baten. Terug in London voelde ik me weer helemaal thuis en op mijn gemak en het voelde alsof het einde nooit nabij zou komen. Ik negeerde stiekem dat ik deze mensen van wie ik nu heel veel houdt, zou gaan verlaten om in Nederland maar eens aan mijn toekomst te gaan beginnen. Maar na 4 mooie dagen stond op een gegeven moment toch een grijze passat voor de deur met een wel zeer bekend hoofd daarin! Ingepakte dozen en mijn fijne gazelle fiets werden ingeladen en de volgende ochtend was daar het moment. Voor de ogen van mijn bijna driejarige vriend stapte ik in de auto om vervolgens niet meer de week er na terug te keren.

Hoe leg je uit aan een jongetje dat ik in een jaar flink heb zien groeien, die mijn kornuit was als we buiten in de plassen stampten, mijn maat was wanneer we samen van de glijbaan gingen en mijn allerliefste was wanneer hij na zijn standaard Noddy verhaaltje voor het slapen gaan in bed lag en aan mij vroeg of er geen monsters in zijn kamer waren, dat Holland waar ‘my mummy, dada and dandy’ wonen niet om de hoek is……
Freddie zal vergeten dat ik hem zo nu en dan op een kindersurprise-ei tracteerde, dat we in bad vele bubbles geblazen hebben, dat we dansten op muziek en samen vele uurtjes voor de tv zijn favo programma’s gekeken hebben. Hij zal misschien zelfs vergeten wie ik ben.
Maar ik zal deze familie met wie ik lief en leed door dik en dun gedeeld heb nooit vergeten. En dan vraag ik mezelf soms af, was dit nu het einde? Het definitieve einde?

Nee! Het definitieve einde van dit avontuur bestaat niet zolang er nog een vliegtuig, ondergrondse, trein, boot en niet te vergeten een telefoon bestaat om elkaar te bellen en te bezoeken. Misschien dat we over een paar jaar onszelf kunnen transporteren over en weer net als Harry Potter met z’n toverstaf. Maar dat is weer een ander verhaal.

Nu als laatste nog een ode aan jullie allen die mijn verhalen gevolgd hebben. Bedankt voor de reacties, mailtjes, telefoontjes en sms’jes! Niet alles in dit jaar is zo soepel gelopen als ik het soms wilde laten klinken, maar jullie hebben me zeer zeker geholpen!

Goodbye, until we meet again………

Sanne