Gewoon in London...

Sunday 11th
Het is amper lente maar ik loop al met het ‘zomergevoel’ rond. Geen wolken met een intens blauwe lucht. Dat als je de deur open doet nog meer zin hebt om naar buiten te gaan. Je kunt jezelf nog maar net bedwingen je pyama in te wisselen voor een degelijke spijkerbroek en t-shirt, maar dan wordt het toch echt tijd om de eerste stappen buiten het huis te zetten om wat frisse O2 op te snuiven; hoewel men zegt dat dat in Londen niet geheel opgaat met al die autogassen ga ik er deze zondag toch maar van uit dat iedereen voor de ouderwetse benenwagen of fiets heeft gekozen om van A naar B te komen, in mijn geval King George’s Park met wel twee verschillende speeltuinen, het Walhalla der tweejarige Freddie’s.
De dagen na deze globalwarmingsunday is elke dag in het park vertoefd waarbij er niet genoeg werd genomen met minder dan 2 uur. Zelfs als Freddie z’n luier op z’n enkels hing, en daarbij z’n broek afzakte, was hij niet naar huis te branden!

De afgelopen paar weken ben ik terug geweest in een tijdmachine naar ongeveer de middeleeuwen waar internet en warm water uit een kraan nog vage fantasieen waren van een tovenaar die dacht de toekomst te kunnen voorspellen! Kevin is ondertussen terug uit Nieuw Zeeland en daarmee is ook mijn internet probleem opgelost, maar warm water wil nog steeds niet erg lukken! The builders hebben de zolder erop gekregen maar volgens mij heb ik een dezelfde machine voor de toekomst nodig om me te kunnen inbeelden dat er ooit geen bouwvakkers door het huis heen banjeren. Maar ik klaag niet, weer een mogelijkheid voor mij om m’n scheldwoordenschat te vergroten en me cockney te verbeteren!

Tussen door heeft mijn kleine doch grote broerTJE de moeite genomen helemaal hierheen te komen om een potje met kleine fred te voetballen!Helaas kwam van voetballen, noch buitenspelen ook maar iets omdat Freddie zo vriendelijk was geweest een griepvirus in z’n cellen op te nemen!
Nadat de familie de schok te boven was deze Nederlandse reus toch echt 14 was konden we ons gezellige weekend beginnen. Vrijdag hebben we gesquashd en een poging gedaan freddie te vermaken en zaterdag ochtend gingen we op weg naar Wimbledon Stadium. De tour geboekt voor een kind en een student kwamen we aan op de plek van bestemming. We werden heel raar aangeken door het personeel en ik was toch wel enigsinds op m’n tenen getrapt toen er gevraagd werd wie het kind en wie de student was!!! Zie ik eruit als veertien??? Misschien niet, maar thoom werd op vijfentwintig geschat.... juist..! =p We struinden door het museum en liepen braaf achter de aardige gids aan die ons nog vroeg of we ook van die enorme tennisfans waren. Thomas murmelde wat op z’n thomasmanier en ik dacht dat het beter was m’n mond te houden dat ik na 50 uitleggen van verschillende experts nog steeds de puntentelling niet snap. In de namiddag wisten we 2 kaartjes voor op het balkon voor stomp te bemachtigen. En thomas zou thomas natuurlijk niet zijn als hij niet eerst nog even zonder ouderlijk gezag een bezoekje aan de burgerking had gebracht. Na het schransfestijn streken we neer in onze stoeltes en kwamen we ongeveer 2 uur later verbluft het theater weer uit lopen! Deze mensen zijn echt geniaal en ik ga niet eens een onmogelijke poging uitleggen proberen! De volgende (zon)dag was het alweer tijd voor Thomas z’n tweede keer vliegen! Maar ze zijn nog niet van hem af, hij komt nog een tweede keer langs om Freddie in het gezond mee te maken! =p
Gelukkig kwam na een week Freddie’s immuumsysteem op het idee de wapens op te nemen en terug te vechten. Neem van mij aan, zieke kindertjes zijn niet om te lachen.
Natuurlijk zijn er ook genoeg momenten die ik spendeer m’n vrienden hier. Een tijd terug bijvoorbeeld Chinese New Year gevierd, jaja dames en heren het jaar van het verken is aangebroken! Gelukkig nieuw jaar! We hebben in Hyde Park gelunched op een zonnige dag, en op een wat minder zonnige speelden we Harry, Ron en Hermelien op peron 9 ¾ . Ook ga ik nog elke week trouw met Janna naar het museum! Triest of niet, we hebben alles in het Brittisch Museum gezien, van de Islam, de mummies tot de Oudheid en de ontdekkingsreizen van Kapitein Cook. We hebben nu ons trouwe stekkie daar verlaten en zijn doorgegaan op the Imperial War Museum met the exhibition of the holocaust. Daar moet je toch wel even je adem inhouden bij de foto’s van gaskamers, verhalen van de duitsers en joden en de ornamenten die uitgestald liggen. Hoe kan zoiets ooit gebeurd zijn...
Als ik in een museum loop ben ik, net als ik een film kijk of een musical zie, voor een paar uur in een andere wereld waar je zoveel mogelijk in je op wilt nemen als je maar kan. Je vergeet je hele eigen leven en (onbelangrijke) zorgen.
Zo ook vandaag, maandag 19 maart. Een spontaan dagje vrij, omdat opa bezocht werd, bracht mij naar the National Portrait Galary, waar ik een paar uur ronddoolde kijkend naar portretten waarbij ik inzichten kreeg in het leven van andere mensen. En s’avonds zetelde ik mijzelf in het theater waar dansende en zingende mensen Evita voor mij op de planken zetten. Die mensen kunnen gewoon dansen, springen, rennen en zingen te gelijk en het klingt nog goed ook!

Maar ik ben weer terug gedaald op de aardbol terug in het hier en nu en morgen gaat mijn cursus portrait tekenen gewoon weer door, zal ik Freddie gewoon weer mee naar het park nemen en zal ik me gewoon weer op het gewone dagelijkse leven van een gewone au-pair storten. Vind ik dat erg? Nee, want ik ben in London bij de liefste familie, de leukste Freddie en het beste uitzicht op nog veel meer dagen hippe dingen doen!

U zijt gegroet!

Liefs