ode aan Mira
Door: Sanne
Blijf op de hoogte en volg Sanne
04 Februari 2011 | Nepal, Kathmandu
Lieve allemaal / dear everyone,
Mijn India avontuur zit erop. En nu, met mijn prille tweentwintig geleefde jaren, ga ik samen met Aletta mezelf onderdompelen in de sereen-ogende cultuur van de Nepalezen (een hele verademing vergeleken met de onderburen).
Maar eerst zal ik jullie dag wat opfleuren door in geuren en kleuren, of gewoon in Timesnewroman letters op een scherm, te vertellen hoe ik met mijn stappers me een weg baande door Incredible India.
Toen mijn dagen in de woestijn geteld waren, bleef ik nog een tijd in Jaisalmer (de stad) waar ik Meneer Meer Mohammad, of gewoon Mira, leerde kennen. Geboren en getogen in de woestijn had hij van zijn 22 jaren 5 jaar de luxe gehad naar school te kunnen om hindi te leren lezen en schrijven. Maar al snel moest hij aan de bak om de dagelijkse linzenschotel en klei voor het huis bij elkaar te verdienen. Nu werkte hij sinds jaar en dag in hotel 'Shiva palace' waar warm douche water verwarmd moest worden door middel van een houtkachel. Van s'ochtends vroeg tot s'avonds laat was hij met toeristen in de weer, maar als het even uitkwam stapte hij het liefst op zijn enige gedeelde bezit, de honda hero, om chi te nippen met zijn vrienden en collega's in de omgeving om op de hoogte te blijven van de laatste plaatselijke roddels.
Nooit in die luttele 22 jaar had hij de woestijn, noch Jaisalmer verlaten; en daar zat ik, met stampot opgegroeide Nederlander, in zijn land, in zijn stad, in zijn hotel. In een pure vlaag van spontaniteit nodigde ik hem uit om met me mee te gaan om een der wereld wonderen, India's trots te bezichtigen. De Taj Mahal. In mijn volle verbazing stemde hij toe. Ik negeerde het stemmetje in mijn hoofd die verdacht veel leek op mijn lieve oma G, die mij protesterend zei niet met vreemde Indiase jongens op stap te gaan. En zo kwam het dat ik mijn lopende Hindi woordenboek had die ook nog eens uitstekend gezelschap bleek te zijn.
De Taj bleek wereldwonderschoon, de goudentempel weerkaatste glinsteringen in het water en ook de rattentempel was zeker een bezoek waard. Maar stiekem genoot ik het meest van de gezichten die Mira trok als hij weer op iets anno 2011 stuitte;
We liepen in een straat langs een shoppingmall, deze heb je uiteraard niet in de woestijn, dus voor ik het wist stond ik in een tweederangs V&D. Gedachtenloos deed ik wat ik in de vroom en dreesman ook altijd doe, ik ging op de roltrap staan. Maar anders dan ik Neerlands warenhuis, hoorde ik een kreet van intense schrik achter me. De knaap had nog nooit van zijn leven een roltrap gezien! 'WE MOETEN TERUG! ER VANAF!' Hij greep me bij m'n arm en stond wiebelig op een van de treden. 'Hoe komen we hiervan vanaf? dan komt mijn voet klem te zitten!!'
Na wat geruststellende woorden en het geven van het goede voorbeeld kon ik het niet laten een kleine bulderlach los te laten.
De rest van de reis was voor hem een aaneenschakeling van kleine avonturen; zoals automatische schuifdeuren, de dierentuin, het opstijgen in een lift en het gebruik van een zeeppompje.
En voor mij omgekeerde avonturen hoe mensen in in India leven zoals ze leven, eten met hun handen, fietsen met onmogelijke bagages op hun rekje en zo vaak en precies roggelen dat het eigelijk een vorm van kunst genoemd moet worden.
Zo leefden we 3 weken in symbiose waarin hij me meerdere malen beschermde tegen enge Indiase mannen en ik mijn algemene ontwikkeling met hem deelde. Samen ontdekten we India op onze eigen manier en het koste me dan ook enige moeite om gedag te zeggen. Nadat ik uiteraard heilig beloofd had hem nog eens op te zoeken. (want tjah, Skypen.. Hoe moet een computer aan???)
Dag Mira, Dag India..
For my English readers..
My last stop in India before crossing the boarder to Nepal was Varanasi. The holy city where the Ganga supplies the Hindu's with a place for pilgrimage. Or maybe is pilgrimage not the right word. A colourful place to wash your cloths, to get rid of all your sins by dipping in your naked body and, preferably one day far away, breath out your last breath in order to be burned next to the holy river as to break the circle of reincarnation and go straight to nirvana instead of having to go through the struggle called life once more.
A most disturbing sight for some to see dead people wrapped up as x-mass presents waiting to be burned, next to the already burning bodies, a process that has been going on for years, 24/7. But not for the Indians. Daily business continues, cows walk by and children chase after their lost kites.
I walked the Ghats, where all these things happen, with a one-day-fly-friend from Canada, who spends every year weeks in India doing nothing. To my great surprise was he offered Hash up to three times in a few hours! Maybe I have to revise my knowledge on drugs in India...
My own disturbing moment was when my hotel owner, who claimed to be able to read hand-palms, bluntly told me I would never be a full doctor! But I have decided to ignore this matter, as I have 3 more years of studying to fulfill..
The next morning I got on the bus to Nepal. It was a two day ride with an overnight at the boarder. On the way I felt like I was watching a marathon of Discovery Channel without adds and the deep voice explaining me what you see. The landscape changed by the hour, and so did the people in it. New country, new travel buddy, new food, new experiences, new adventure..
Hello Aletta, Hello Nepal..
Mijn India avontuur zit erop. En nu, met mijn prille tweentwintig geleefde jaren, ga ik samen met Aletta mezelf onderdompelen in de sereen-ogende cultuur van de Nepalezen (een hele verademing vergeleken met de onderburen).
Maar eerst zal ik jullie dag wat opfleuren door in geuren en kleuren, of gewoon in Timesnewroman letters op een scherm, te vertellen hoe ik met mijn stappers me een weg baande door Incredible India.
Toen mijn dagen in de woestijn geteld waren, bleef ik nog een tijd in Jaisalmer (de stad) waar ik Meneer Meer Mohammad, of gewoon Mira, leerde kennen. Geboren en getogen in de woestijn had hij van zijn 22 jaren 5 jaar de luxe gehad naar school te kunnen om hindi te leren lezen en schrijven. Maar al snel moest hij aan de bak om de dagelijkse linzenschotel en klei voor het huis bij elkaar te verdienen. Nu werkte hij sinds jaar en dag in hotel 'Shiva palace' waar warm douche water verwarmd moest worden door middel van een houtkachel. Van s'ochtends vroeg tot s'avonds laat was hij met toeristen in de weer, maar als het even uitkwam stapte hij het liefst op zijn enige gedeelde bezit, de honda hero, om chi te nippen met zijn vrienden en collega's in de omgeving om op de hoogte te blijven van de laatste plaatselijke roddels.
Nooit in die luttele 22 jaar had hij de woestijn, noch Jaisalmer verlaten; en daar zat ik, met stampot opgegroeide Nederlander, in zijn land, in zijn stad, in zijn hotel. In een pure vlaag van spontaniteit nodigde ik hem uit om met me mee te gaan om een der wereld wonderen, India's trots te bezichtigen. De Taj Mahal. In mijn volle verbazing stemde hij toe. Ik negeerde het stemmetje in mijn hoofd die verdacht veel leek op mijn lieve oma G, die mij protesterend zei niet met vreemde Indiase jongens op stap te gaan. En zo kwam het dat ik mijn lopende Hindi woordenboek had die ook nog eens uitstekend gezelschap bleek te zijn.
De Taj bleek wereldwonderschoon, de goudentempel weerkaatste glinsteringen in het water en ook de rattentempel was zeker een bezoek waard. Maar stiekem genoot ik het meest van de gezichten die Mira trok als hij weer op iets anno 2011 stuitte;
We liepen in een straat langs een shoppingmall, deze heb je uiteraard niet in de woestijn, dus voor ik het wist stond ik in een tweederangs V&D. Gedachtenloos deed ik wat ik in de vroom en dreesman ook altijd doe, ik ging op de roltrap staan. Maar anders dan ik Neerlands warenhuis, hoorde ik een kreet van intense schrik achter me. De knaap had nog nooit van zijn leven een roltrap gezien! 'WE MOETEN TERUG! ER VANAF!' Hij greep me bij m'n arm en stond wiebelig op een van de treden. 'Hoe komen we hiervan vanaf? dan komt mijn voet klem te zitten!!'
Na wat geruststellende woorden en het geven van het goede voorbeeld kon ik het niet laten een kleine bulderlach los te laten.
De rest van de reis was voor hem een aaneenschakeling van kleine avonturen; zoals automatische schuifdeuren, de dierentuin, het opstijgen in een lift en het gebruik van een zeeppompje.
En voor mij omgekeerde avonturen hoe mensen in in India leven zoals ze leven, eten met hun handen, fietsen met onmogelijke bagages op hun rekje en zo vaak en precies roggelen dat het eigelijk een vorm van kunst genoemd moet worden.
Zo leefden we 3 weken in symbiose waarin hij me meerdere malen beschermde tegen enge Indiase mannen en ik mijn algemene ontwikkeling met hem deelde. Samen ontdekten we India op onze eigen manier en het koste me dan ook enige moeite om gedag te zeggen. Nadat ik uiteraard heilig beloofd had hem nog eens op te zoeken. (want tjah, Skypen.. Hoe moet een computer aan???)
Dag Mira, Dag India..
For my English readers..
My last stop in India before crossing the boarder to Nepal was Varanasi. The holy city where the Ganga supplies the Hindu's with a place for pilgrimage. Or maybe is pilgrimage not the right word. A colourful place to wash your cloths, to get rid of all your sins by dipping in your naked body and, preferably one day far away, breath out your last breath in order to be burned next to the holy river as to break the circle of reincarnation and go straight to nirvana instead of having to go through the struggle called life once more.
A most disturbing sight for some to see dead people wrapped up as x-mass presents waiting to be burned, next to the already burning bodies, a process that has been going on for years, 24/7. But not for the Indians. Daily business continues, cows walk by and children chase after their lost kites.
I walked the Ghats, where all these things happen, with a one-day-fly-friend from Canada, who spends every year weeks in India doing nothing. To my great surprise was he offered Hash up to three times in a few hours! Maybe I have to revise my knowledge on drugs in India...
My own disturbing moment was when my hotel owner, who claimed to be able to read hand-palms, bluntly told me I would never be a full doctor! But I have decided to ignore this matter, as I have 3 more years of studying to fulfill..
The next morning I got on the bus to Nepal. It was a two day ride with an overnight at the boarder. On the way I felt like I was watching a marathon of Discovery Channel without adds and the deep voice explaining me what you see. The landscape changed by the hour, and so did the people in it. New country, new travel buddy, new food, new experiences, new adventure..
Hello Aletta, Hello Nepal..
-
04 Februari 2011 - 14:35
Nathalie:
Weer een mooi verhaal, Sanne!
Hopelijk was je verjaardag ook een succes. In elk geval veel plezier in Nepal!
xx -
04 Februari 2011 - 20:43
Papa:
Wederom een hilarisch verhaal. Goed hoor dat je zo'n vriend hebt gemaakt voor het leven en wat je voor hem hebt gedaan. En wij hier maar zeuren dat de cursor te langzaam knippert! Nu op naar de rest van het avontuur. Let op dat jullie ze geen vieze woorden gaan leren. Het zijn tenslotte monniken. -
05 Februari 2011 - 13:39
Kirsten:
Hee Sanna, zo te lezen gaat alles in India tamam! Leuk om je verhalen te lezen en fijn dat ze van behapbaar formaat zijn. Liefs, Kirsten (voor de zekerheid: die uit Sudan (je weet nooit hoeveel Kirstens een mens kent)) -
05 Februari 2011 - 15:37
Peter, Sandra & Kids:
Wat schrijf je toch leuk!
Zo te lezen vermaak jij je nog prima :-)
Veel plezier! Dikke kus! -
09 Februari 2011 - 16:28
Trudy Julsing:
Ha Sanne,
Nou, dat was een prachtig verhaal...samen met Mira op stap. Echt wel lachen. Nou, je hebt die arme jongen wel wat aangedaan, dat moet een hele cultuurshock zijn geweest! Zo zie je maar weer dat niet alles voor iedereen vanzelfsprekend is!
Groet, ook namens Herman,
Trudy
-
15 Februari 2011 - 17:19
Ellie Boot:
Ha Sanne, heerlijk om jouw opgeruimde verhaal over een haast bizarre andere wereld te lezen. Als je het onverhoopt echt niet tot dokter schopt kun je altijd nog een carrière als schrijfster overwegen... Hartelijke groet! Ellie -
02 Maart 2011 - 19:26
Maurik:
Mooi verhaal. Ik heb een paar andere verhalen ook gelezen, maar nu vond ik het tijd om te reageren zoals beloofd.
Ik heb respect voor je. Hoe je alles maar doet. super tof.
Na wie weet gaan we samen nog eens Artsen zonder grenzen of iets doen.
Tot over 2 maanden. Dan kom ik bij je in de achtertuin leren ;)
(owja op school gaat het prima, engels een 4,6 spannend, maar verder alles voldoende :D)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
