Het begin... van het einde!

De titel staat nu tien minuten op digitaal papier, maar m’n vingers gaan maar niet op en neer. Misschien omdat ik stiekem niet wil vertellen dat ik binnenkort mijn geliefde gangbang ga verlaten. Maarrr zover is het nog niet!

Kheb eventjes mijn schep en agenda erbij gehaald om de laatste maand eens op te graven, te beginnen bij ’t corderius bezoek! Na zes jaar ronddolen in de eeuwige oerlelijke gangen van de school zou je toch verwachten aardig wat mensen te kunnen herkennen. Ik kan mededelen: niets in minder waar! Des al niet te min was het erg grappig om de leraren eens van hun menselijke kant te zien en was ik zeer dankbaar voor het aanbod van een plaatstje in het theater waar We Will Rock You draait. Met schaamte moet ik bekennen dat mijn Queen-kennis niet verder ging dan we will rock you, I want to ride my bicycle en we are the champions, maar nu ik het driedubbele album in bezit heb ben ik kei-hard opweg naar het worden van fan!

Vakantie is naar mijn idee, in engeland altijd dichtbij. Sta dan ook niet verbaasd te kijken dat ik weer in Portland belandde eind mei! Dit keer met 2 slaapplaatsen te weinig (eigenlijk 1, maar PJ wil niet in het bad slapen als hij snurkt dus hij heeft een extra plaats nodig, just in case =P ) dus Alan en ik werden naar de oude vuurtoren verbannen! The Lighthouse is omgebouwd tot een birdobservatory waar de mensen om 6 uur s’ochtends, if not earlier, in hun geitenwollensokken springen om vogels te kijken. Na een gevecht over wie welke kamer, sliep ik in de hoogste kamer. Een trap omhoog en je kijkt in de nacht uit over een woeste, diepzwarte zee met een maan en sterren erboven zwevend! Daarboven in de toren luisterde ik naar de Kooks zodat de aankomende vakantie ik eindelijk met de liedjes kan meehummen als aletta haar cd weer voor de 100ste keer in de cdplayer stopt!

Ondertussen heb ik the Saint Pauls ook al drie keer bezocht. Waarom 3 keer? Omdat de eerste keer we onze portomonnee leeg kieperden om naar binnen te mogen en ze ons toen vertelden dat we om 10 voor 4 niet meer naar de top mochten omdat die om kwart voor 4 dicht ging! Toen we de zondag erna terug kwamen was er een dienst gaande waar ik a boyschoir de sterretjes aan de geschilderde hemel van de kathedraal hoorde zingen maar ook toen mochten we de sterren niet van dichtbij aanschouwen! De derde keer zijn we de kerk binnen gesneakt zonder te betalen! Stoere mensen sneaken clubs, bioscopen and pubs binnen, maar Janna en ik de Saint Paul’s. Om vervolgens de longen uit m’n lijf te huigen bij alle trappen die we op moesten! Het was zeker de moeite waard! Eerst kom je op de ‘wispering galary’ rond de koepel waarbij je als je iets fluistert je het aan de andere kant (100 m verder) het kan horen! Vervolgens kun je nog twee verdiepingen op om het uitzicht te bewonderen van het o zo magische london!

Mijn West-End bezoek was dit keer aan ‘Equus’. Daniel Radcliffe, ook wel bekend als harry potter, speelde een psychisch-niet-geheel-honderd persoon die 6 paarden verblindt. Richard Griffiths was zijn therapeut die de opdracht had uit te vogelen waarom hij tot zo’n daad zou komen. Dit leidde tot een rokende en in zijn nakie rond rennende harry potter op het toneel, niet geheel wat we gewend zijn van de engelsen...

Op dit moment is ’t Wimbledon tennis toernooi bezig en woont er een Nederlandse lijnsrechter bij ons in huis voor twee weken. Daarbij kun je door de mensen Southfields (waar ik woon) niet meer zien. Overal zijn tentjes opgezet en kraampjes lang de weg. Tennis is moeilijk te negeren hier dus doe ik maar mee in alle blijheid en moet ik ook maar eens aardbeien gaan eten, pimm’s gaan drinken en een bezoekje brengen aan de grote en kleinere tennissterren! Hoewel zon enigsinds een vereiste is! Dus als de zon in Nederland schijnt, denk dan aan mij en blaas even in mijn richting!

Dank je wel!!! =)

sanne