Kagondo Hospitali
Blijf op de hoogte en volg Sanne
05 April 2014 | Tanzania, Bukoba
Het blauwdakige, kleine, ‘Mission Hospital’ beslaat een groot deel van de grond van het omringende dorpje Kagondo. De goedlachse Josue Joseph (the administrator) en moederlijke Sister Theo (the Matron) staan aan het hoofd van het ziekenhuis en houden het reilen en zeilen goed in de gaten. Ze pleiten voor het feit dat ze roeien met de riemen die ze hebben en streven naar een goede arbeidsethos en verbetering daar waar mogelijk. Elke ochtend om half zeven staan alle medewerkers bij elkaar, wordt er uit de bijbel gelezen en zingen ze vragend in twee liederen of God ze wil bij staan in het werk dat ze doen. Vervolgens is er the morning report waar de dienstdoende clinical officer aan de andere clinical en medical officers verslag doet van wie er zijn opgenomen en hoe ze erbij liggen. Als het iets beter gaat wordt er gemeld: ‘..at least he is doing a little bit better’, is er echter geen verbetering, dan eindigt de zin met: ‘He’s there’.
De ochtend zet zich voort op de 4 afdelingen die het ziekenhuis rijk is. The Male-ward, waar het altijd een uur in de wind stinkt naar ongewassen mannen. Veelal liggen daar patiënten na een Adjaria piki piki (motor ongeluk) met benen omhoog in het gips. The Female-ward ligt vol met vrouwen met uiteenlopende aandoeningen, van infectieziekten, tot borstkanker tot diabetes en hoge bloeddruk. Op the Maternity-ward is er een zaal met zwangere vrouwen die wachten op safe delivery, ze komen hoogzwanger op voorhand naar het ziekenhuis toe zodat ze niet op het moment suprême achter op een brommertje of zelfs lopend naar het ziekenhuis toe hoeven te komen. Daarnaast liggen er ook zieke zwangeren en vrouwen na een keizersnee met kleine kroeskopjes gewikkeld in kleurige doeken aan hun zij. Als laatst is daar The Paediatric-ward met alle kinderen tot 13 jaar, waar je soms kinderen comateus van de malaria binnen ziet komen en na een bloedtransfusie en de juiste medicatie op ziet knappen tot ze weer naar huis kunnen.
De afgelopen weken is er een variëteit aan ziektebeelden aan ons voorbij gekomen. Uiteraard veel malaria, maar ook andere infectieziekten zoals longontstekingen, SOA’s, HIV, tuberculoze en osteomyelitis (infectie van het bot). Kweken van bacteriën kan hier niet, dus ze zijn niet terughoudend met het voorschrijven van meerdere antibiotica tegelijk. Ook zagen we ernstige brandwonden, gebroken botten of vermoedden we kanker. Soms waren er zieke patiënten waarbij de diagnose onduidelijk bleef, gewoonweg omdat er te weinig diagnostiek beschikbaar was. Zij konden dan door verwezen worden naar grotere ziekenhuizen, maar vaak was daar binnen de familie geen geld voor.
We hebben schrijnende gevallen meegemaakt, kinderen geboren laten worden, abcessen ontlast, operaties geassisteerd, wonden verzorgd; we zijn op Outreach geweest naar afgelegen dorpjes om kinderen te wegen, we hebben zelf rondes gelopen op de afdelingen, beschikbare medicijnen uitgeschreven en patiënten ontslagen.
Ik zou nog pagina’s kunnen vullen met alles wat we gezien en gedaan hebben. Ik zou nog kunnen vertellen over de nonnen, stuk voor stuk karikaturen, die onze harten wel een beetje gestolen hebben, over het ziekenhuis personeel waar we zoveel mee gelachen hebben of ik zou kunnen uitweiden over frustraties die we hadden vanuit onze westerse visie, over hoe sterk het mensenlichaam eigenlijk is of dat pijn cultuurgebonden is.
Maar ik zit ondertussen in een ander land op dit zonnige continent, ben aan een nieuw avontuur begonnen en ga me onderdompelen in alles wat dit land me te bieden heeft.
Kwaheri Tanzania, Hello Ghana!
De ochtend zet zich voort op de 4 afdelingen die het ziekenhuis rijk is. The Male-ward, waar het altijd een uur in de wind stinkt naar ongewassen mannen. Veelal liggen daar patiënten na een Adjaria piki piki (motor ongeluk) met benen omhoog in het gips. The Female-ward ligt vol met vrouwen met uiteenlopende aandoeningen, van infectieziekten, tot borstkanker tot diabetes en hoge bloeddruk. Op the Maternity-ward is er een zaal met zwangere vrouwen die wachten op safe delivery, ze komen hoogzwanger op voorhand naar het ziekenhuis toe zodat ze niet op het moment suprême achter op een brommertje of zelfs lopend naar het ziekenhuis toe hoeven te komen. Daarnaast liggen er ook zieke zwangeren en vrouwen na een keizersnee met kleine kroeskopjes gewikkeld in kleurige doeken aan hun zij. Als laatst is daar The Paediatric-ward met alle kinderen tot 13 jaar, waar je soms kinderen comateus van de malaria binnen ziet komen en na een bloedtransfusie en de juiste medicatie op ziet knappen tot ze weer naar huis kunnen.
De afgelopen weken is er een variëteit aan ziektebeelden aan ons voorbij gekomen. Uiteraard veel malaria, maar ook andere infectieziekten zoals longontstekingen, SOA’s, HIV, tuberculoze en osteomyelitis (infectie van het bot). Kweken van bacteriën kan hier niet, dus ze zijn niet terughoudend met het voorschrijven van meerdere antibiotica tegelijk. Ook zagen we ernstige brandwonden, gebroken botten of vermoedden we kanker. Soms waren er zieke patiënten waarbij de diagnose onduidelijk bleef, gewoonweg omdat er te weinig diagnostiek beschikbaar was. Zij konden dan door verwezen worden naar grotere ziekenhuizen, maar vaak was daar binnen de familie geen geld voor.
We hebben schrijnende gevallen meegemaakt, kinderen geboren laten worden, abcessen ontlast, operaties geassisteerd, wonden verzorgd; we zijn op Outreach geweest naar afgelegen dorpjes om kinderen te wegen, we hebben zelf rondes gelopen op de afdelingen, beschikbare medicijnen uitgeschreven en patiënten ontslagen.
Ik zou nog pagina’s kunnen vullen met alles wat we gezien en gedaan hebben. Ik zou nog kunnen vertellen over de nonnen, stuk voor stuk karikaturen, die onze harten wel een beetje gestolen hebben, over het ziekenhuis personeel waar we zoveel mee gelachen hebben of ik zou kunnen uitweiden over frustraties die we hadden vanuit onze westerse visie, over hoe sterk het mensenlichaam eigenlijk is of dat pijn cultuurgebonden is.
Maar ik zit ondertussen in een ander land op dit zonnige continent, ben aan een nieuw avontuur begonnen en ga me onderdompelen in alles wat dit land me te bieden heeft.
Kwaheri Tanzania, Hello Ghana!
-
05 April 2014 - 10:27
Papa:
San, een stevig en indringend verhaal. Deze herinneringen en ervaring neemt niemand je meer af.
Wat kun je toch emotioneel mooi verhalend schrijven.
Je Faader -
05 April 2014 - 10:32
Mama:
Zoals je schrijft, beleef je het leven ook, San. Het is niet voor iedereen weggelegd om zich zo te kunnen aanpassen aan culturen zoals jij dat doet. Gaaf! Je moeder wenst je ook in Ghana weer een geweldig avontuur en...........ook al loopt alles niet zoals je dat zelf graag zou willen..........geniet met volle teugen!!!!! Dikke kus mama -
05 April 2014 - 10:59
Fleur:
Helemaal eens met je papa en mama, ga zo door lieve San, ben trots op je! Liefs! -
05 April 2014 - 11:48
Henny Van Dalen:
Lieve Sanne,
Wat een GEWELDIG verslag vanuit Tanzania!! Deze ervaring blijft je je levenlang bij...!
En nu dus Ghana, volgens Opa ga je daar je scriptie schrijven,- oei, oei.
Zet hem op en doe je best, meer kan je niet doen. Het gaat vast lukken, want wij denken aan je.....!
Alle liefs van ons tweetjes.
Henny -
06 April 2014 - 15:54
Opa En Oma Jongma:
Wat heb je al veel beleefd, het zal je hele leven bij je blijven ,als een ervaring, ik vind het geweldig.
Liefs oma ook van opa.
dikke kus -
07 Mei 2014 - 21:34
Linda Posthuma:
Wat een mooi verhaal!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
