Drie Anekdotes

Anekdote 1: Rubondo

Daar liggen we, 6 wazungu op een rijtje op onze ruggen in het gras. Het is pikkedonker en we staren naar de immense sterrenhemel boven onze hoofden. Naast ons staat een Ranger met losjes een geweer hangend over z’n schouder waarmee je een olifant neer kan krijgen. Wat dan ook de bedoeling is, want we zijn op Rubondo Island. Een eiland ter grootte van Schouwduivenland in Zeeland, maar dan in Lake Victoria. Een National Park eiland waar olifanten, chimpansees en andere apen, herten, fish-eagles, slangen, krokodillen en ander wild gespuis vrij rondloopt, zwemt of vliegt. Op een gegeven moment vertelt de Ranger ons te gaan staan en schijnt zijn zaklamp in een bepaalde richting. Vier paar ogen staren ons aan. Het licht wordt weer uitgeknipt. Met ingehouden adem blijven we wachten. Na een paar minuten gaat het licht weer aan en zijn de ogen dichterbij gekomen. Ze behoren toe aan een nijlpaarden familie. Op nog geen twintig meter afstand lopen ze op rustig tempo lang ons heen, gras etend als koeien, lichamen van een enorme varkens. Het voelde aan als een magisch moment! Zeker als je je bedenkt dat de nijlpaard meer mensen doodt dan welk ander dier in Afrika. De hele dag hadden ze als een onderzeeër aan het water oppervlak in de baai gelegen, en nu liepen ze hun nachtelijke route het eiland op, de bushbush in..

Anekdote 2: Berg op.

Nu de Matoke zich een weg naar mijn heupen heeft weten te vinden werd het tijd om op westerse wijze te gaan bewegen; i.e. doelloos rondrennen. Anne-Lotte, één der wazungu-interns, probeert altijd iedereen mee te krijgen tijdens het hardlopen en dit keer was het raak. We hadden onszelf in onze sportoutfits gehesen en sportschoenen vast geknoopt. We liepen de bekende rode stoffige weg af, langs het ziekenhuis met de blauwe daken. Al snel begint de weg te dalen om vervolgens weer te stijgen. De mensen op de weg lachen, zwaaien, roepen dingen in het Swahili naar ons óf kijken ons vol verbazing aan. Het moet dan ook een vreemd gezicht zijn, voorop een meisje in een rokje met een hoofd als een tomaat, tussenin een lange mzungu met lange blanke benen en achteraan kom ik zwetend en stampend. Kinderen beginnen lachend mee te rennen, op slippers met grote zakken op hun hoofd met onbekende inhoud (Mais? Bonen? Rijst?) of kleine broertjes of zusjes op de heupen. Wanneer we een steile heuvel op rennen stop ik halverwege om te gaan lopen. Een van de kinderen met een gele zak en groene slippers stopt ook en kijkt me vragend aan “Are you tired madam?”
Over een paar dagen nog maar eens proberen..

Anekdote 3: Zondag

Zondag ochtend. Met m’n voet op het gaspedaal zoef ik over het Afrikaanse asfalt met hier en daar een gat in de weg. In de auto van daktari Sjurt (Sjoerd de tropenarts) mag ik het eerste deel van Kagondo naar Bukoba achter het stuur van de in mijn ogen prachtige Suzuki. Het liefst zouden we nu door willen rijden naar Zuid Afrika, maar al veel te snel komen we in het stadje aan. We zetten Sjoerd en zijn auto af op het vliegveld en lopen de markt op om vervolgens een paar uur rond te dwalen tussen de Ketenge’s (afrikaanse doeken), ananassen, bonen, nep haar, messen en velerlei ander prullaria. Zoals wel vaker is er vertraging (van een paar uur) dus we ontmoeten onze over Hollandse dokter bij een café voor de lunch waar we onze vocht- en zouttekorten aanvullen met Fanta-Passion en Chips-in-Mayai (patat in ei, letterlijk vertaald). Wonder boven wonder is het internet zo goed dat ik in een chaotisch Skype-groeps-gesprek verzeild raak met Tara vanuit Praag, Thomas vanuit zijn bed in Hardewijk en m’n ouders in H’town. Naderhand lopen we vrolijk terug naar de ‘Dalla Dalla stand’. Het busje wat volgens ons max 16 personen zou mogen vervoeren weet zich te vullen met 28 mensen en vertrekt in de richting van Kagondo, met ons op de achterbank.

There is only one rule! A dalla dalla is never full!