Groeten uit de Rimboe
Blijf op de hoogte en volg Sanne
11 Februari 2014 | Tanzania, Bukoba
Om één uur lopen Annefleur en ik de paar honderd meter die ons huisje van het ziekenhuis scheidt. Het was rustig in ‘St. Joseph Hospital’ vandaag dus waren we vroeg klaar. Eenmaal thuis hangen we onze witte jassen aan een spijker en besmeren een boterham met rijpe avocado. We kletsen wat over de patiënten van die dag, de grapjes van dr. Shangwe en over wat we met de rest van onze dag gaan doen. We besluiten te gaan wandelen. We vullen een tas met een fleswater, camera, zonnebrillen en zonnebrand, trekken onze gympen aan en stappen vol goede moed de onverharde, roodstoffige weg op.
Na ruim driekwartier lopen komen we boven op een van de glooiende heuvels aan bij een school. We gaan in de schaduw van een boom zitten om wat water te drinken. De schoolbel is blijkbaar net gegaan want voor we het weten staan er zo’n dertig nieuwsgierig lachende donkere hoofdjes ons aan te staren. Alle meiden dragen een blauwe rok en de jongens een wit overhemd, al dan niet met gaten erin. Ik pak m’n camera uit m’n tas wat voor grote hilariteit zorgt. We worden omcirkeld en iedereen wil op de foto. De meisjes giechelen, de jongens doen stoere poses. Een eindje verder op staat een vrouw tegen een boom geleund. We vragen haar hoe we naar het Victoria meer komen en ze wijst naar een paadje tussen de bananenbomen door. Met een stoet kinderen achter ons aan lopen we het pad op. Links en rechts verschijnen lemen hutjes waar kinderen afslaan naar wat hun thuis moet zijn. In ons beste Swahili vragen we hoe de kinderen heten en hoe oud ze zijn.
Op een gegeven moment krijgen we het meer in zicht. De schoolkids wijzen een rotsachtig weggetje aan die we zonder hen afdalen. De wereld om ons heen lijkt steeds minder bewoond. De geur die we ruiken heeft iets weg van de tropische vlindertuin in de dierentuin.
Bij een stroompje is een meisje haar kleren aan het wassen en vullen kinderen hun jerrycans met water. Een jongen van zo’n 14 jaar die een paar woorden Engels spreekt zet zijn gele jerrycan op z’n hoofd en loopt met gemak op z’n slippers de redelijk steile en gladde berg op om ons de weg te wijzen. Opnieuw kunnen we het meer zien. We dalen af en komen we in een ontzettend groene, dichtbegroeide rimboe terecht. Nu kunnen het water zelfs horen stromen! Ook hier wonen mensen. Kinderen op blote voeten staren met grote ogen naar de 2 Mzungu’s die aan komen lopen.
We hebben geen idee waar we zijn, maar het voelt nu al als een groot avontuur. Om niet in het donker in de letterlijke middle-of-nowhere te belanden besluiten we richting huis te gaan. Opnieuw lopen twee kinderen een eind met ons mee om de weg te wijzen. Op blote voeten lopen ze in snelle tred steile heuvels op, verdwijnen ze voor ons in metershoog groen riet om vervolgens zittend op een steen, al lachend op de Mzungu’s te wachten. We bewandelen paden die nauwelijks paden te noemen zijn, beschermen ons gezicht tegen het riet, hijgen de heuvels op. Tot we uiteindelijk bij een roodstoffige weg uitkomen die ons terug richting Kagondo zal leiden.
5 uur later komen we thuis aan. Mijn lichaam helemaal bezweet, m’n benen moe en fleswater tot de laatste druppel leeg. Om en om springen we onder de koude douche en trekken gemakkelijke kleren aan. We klikken door de foto’s heen en high-fiven voor de zoveelste keer, omdat we weer een Afrika-avontuur beleefd hebben.
Gespot: Aapjes! (Blom! ze hebben zwarte gezichtjes, een wit-grijze vacht en zijn max ongeveer 50 cm groot gok ik. Enig idee?)
Na ruim driekwartier lopen komen we boven op een van de glooiende heuvels aan bij een school. We gaan in de schaduw van een boom zitten om wat water te drinken. De schoolbel is blijkbaar net gegaan want voor we het weten staan er zo’n dertig nieuwsgierig lachende donkere hoofdjes ons aan te staren. Alle meiden dragen een blauwe rok en de jongens een wit overhemd, al dan niet met gaten erin. Ik pak m’n camera uit m’n tas wat voor grote hilariteit zorgt. We worden omcirkeld en iedereen wil op de foto. De meisjes giechelen, de jongens doen stoere poses. Een eindje verder op staat een vrouw tegen een boom geleund. We vragen haar hoe we naar het Victoria meer komen en ze wijst naar een paadje tussen de bananenbomen door. Met een stoet kinderen achter ons aan lopen we het pad op. Links en rechts verschijnen lemen hutjes waar kinderen afslaan naar wat hun thuis moet zijn. In ons beste Swahili vragen we hoe de kinderen heten en hoe oud ze zijn.
Op een gegeven moment krijgen we het meer in zicht. De schoolkids wijzen een rotsachtig weggetje aan die we zonder hen afdalen. De wereld om ons heen lijkt steeds minder bewoond. De geur die we ruiken heeft iets weg van de tropische vlindertuin in de dierentuin.
Bij een stroompje is een meisje haar kleren aan het wassen en vullen kinderen hun jerrycans met water. Een jongen van zo’n 14 jaar die een paar woorden Engels spreekt zet zijn gele jerrycan op z’n hoofd en loopt met gemak op z’n slippers de redelijk steile en gladde berg op om ons de weg te wijzen. Opnieuw kunnen we het meer zien. We dalen af en komen we in een ontzettend groene, dichtbegroeide rimboe terecht. Nu kunnen het water zelfs horen stromen! Ook hier wonen mensen. Kinderen op blote voeten staren met grote ogen naar de 2 Mzungu’s die aan komen lopen.
We hebben geen idee waar we zijn, maar het voelt nu al als een groot avontuur. Om niet in het donker in de letterlijke middle-of-nowhere te belanden besluiten we richting huis te gaan. Opnieuw lopen twee kinderen een eind met ons mee om de weg te wijzen. Op blote voeten lopen ze in snelle tred steile heuvels op, verdwijnen ze voor ons in metershoog groen riet om vervolgens zittend op een steen, al lachend op de Mzungu’s te wachten. We bewandelen paden die nauwelijks paden te noemen zijn, beschermen ons gezicht tegen het riet, hijgen de heuvels op. Tot we uiteindelijk bij een roodstoffige weg uitkomen die ons terug richting Kagondo zal leiden.
5 uur later komen we thuis aan. Mijn lichaam helemaal bezweet, m’n benen moe en fleswater tot de laatste druppel leeg. Om en om springen we onder de koude douche en trekken gemakkelijke kleren aan. We klikken door de foto’s heen en high-fiven voor de zoveelste keer, omdat we weer een Afrika-avontuur beleefd hebben.
Gespot: Aapjes! (Blom! ze hebben zwarte gezichtjes, een wit-grijze vacht en zijn max ongeveer 50 cm groot gok ik. Enig idee?)
-
11 Februari 2014 - 18:15
Papa:
Prachtig zo'n studie! -
11 Februari 2014 - 18:15
Papa:
Prachtig zo'n studie! -
11 Februari 2014 - 19:16
Mama:
Wat schrijf je weer geweldig een end weg, San. Na mijn eigen Uganda avontuur kan ik tijdens het lezen van je heerlijke verhaal letterlijk de warmte voelen, de geuren ruiken en de geluiden horen! Oh, trouwens het aapje is een velvet aapje. Wij hebben ze in Uganda ook gezien. Gaaf San!
dikke zoen en blijf ons verblijden met je verhalen. -
11 Februari 2014 - 19:30
Willemien:
Een leuk verslag. Ik ben benieuwd naar de foto's. -
11 Februari 2014 - 20:53
Fieke:
High five!! Heerlijk verhaal, krijg ook zin in een buitenland - stage. Hard werken ja onze studie. Tot mails, liefs uit amsterdam :-) (morgen VGT'tje...) -
12 Februari 2014 - 09:58
Frederieke:
Wauw!!! Het klinkt echt fantastisch! Vet leuk om via je verhalen op de hoogte te blijven. Succes daar en hoop op nog veel meer high-five momenten voor je :-)! Xxx -
12 Februari 2014 - 13:01
Feem.:
Lieve Sanne!
Een leuk verslag! Loop je co schappen, of is het vakantie?
Geniet er lekker van!
Dikke knuffel XXX
Liefs Feem. -
14 Februari 2014 - 00:57
Jasmijn:
Wat een mooi verhaal Sanne!! Echt een avontuur in de Afrikaanse rimboe..
Je maakt toch wat mee! Klinkt zo leuk hoe je het beschrijft, ik zie het helemaal kleurrijk voor me.
Succes daar als Mzungu ;) Je maakt hun dag!
kus!
-
15 Februari 2014 - 19:54
Opa En Oma Jongma:
Wat een mooi verhaal heb je geschreven. Een avontuur om daar te zijn, leuk dat je samen bent, dan kun je er lekker samen over praten
liefs en een dikke kus van opa en oma. -
15 Februari 2014 - 20:00
O&O:
Lieve Sanne,
Wat een mooi verhaal heb je geschreven Een avontuur om daar te zijn. Leuk dat jullie samen zijn, dan kun er lekker samen over praten -
03 Maart 2014 - 13:52
Nathalie:
Wat een fantastische verhalen, Sanne! Geniet van je Afrika-avonturen, xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
